Hayat Misafiri Hatıratı

    Geçen gün Nil Karaibrahimgil'in bir yazısını okudum. Duygularımı ancak bu kadar iyi ifade edebilirdi.

         Şöyle diyordu;

"Beni görmeye gelecek misin bu yaz?

  Senin tuhaflıklarınla dalga geçerek geçen yıllarımızda, ne eğlendik değil mi? O zamanlar yalnızdık ikimiz de. Uzun uzun Rumelihisarı'na yürürdük. Ne olacağımız belli değildi, her genç gibi. İçinde varoluş hüznü taşıyan iki kızdık. Yürürken yolda ne çok şey bırakıyor insan, taşıyamıyor her şeyi. Aman hayalleri bırakmasın da değil mi? Bazı şeylerden vazgeçmenin dönüşü yok çünkü. Biz de bıraktık çoğu şeyi geride. Şimdi aynaya baktığımda, daha sevgi dolu bir yüz görüyorum. O eski endişeler gitti. O kendimle meydan savaşları bitti. 30'lara geldiğime memnunum. Önüme koydum kendimi, uzun uzun baktım. Yahu dedim, elimdeki avucumdaki bu. Çekiştirip durmayayım artık şunu. Daha da önemlisi izin vermeyeyim kimsenin çekiştirip durmasına. Senin mücadelen nasıl sonlandı?
  Hatırlıyor musun, evlenmeden önce bana bir mektup yollamıştın. "Sonunda gözüm kapalı, kendimi sırt üstü bırakabileceğim bir erkek, yanağımı huzurla dayayabileceğim bir omuz buldum." yazmıştın. Bunca yıl sonra erkeğini bulmanın mutluluğunu satır satır okurken ağlamıştım. Kaderin hikayenin neresine karşımıza o hep aradığımızı çıkaracağı belli olmuyor.
  İnsanın, ona her zaman, aslında kim olduğunu hatırlatacak çocukluk arkadaşları olması gerek.  Böylece başına gelen şeylerin, şansların, şanların şöhretlerin simlerinden sıyrılıp kendinle hep ten teması kurabiliyor. Kibrin süprülüyor.
  İşte bu yüzden canım arkadaşım, benim sana çok ihtiyacım var. Biliyorsun, kimse hep dik duramaz, herkesin şeklini bozup yamuk yumuk olduğu zamanlara özlemi vardır.
  O günlere dönmek için seni bu yaz muhakkak bekliyorum.
  Geçen kış, bu ağustosta gelirim demiştin. Ağustos yaklaşıyor. Sana süprizlerim var."

  İnsan kaç kişiye öylesine rahat ; "senin olduğun yer bana tamam." diyebiliyor?
  Böylesi arkadaşlar, gençlik arkadaşları her ömre nasip olmuyor bilirim. Kendimi şanslı addeder, nefis bir çay demlerim.
  Bazen hayat çok "şükür".

Ve 'o' beni ziyarete geldi.